من برای پوستری که رویش نوشته است "ما میتوانیم صلح طلب باشیم" و مربوط به فعالیت های حقوق بشری من می باشد به مکان هایی سر میزنم که در جنگ بوده اند و روزهای سخت دنیا را دیده اند، و توجه دنیا را برای بار دیگر به این مکان ها جلب می کنم. این مکان ها چیزهای بسیاری برای گفتن دارند. قبل از سفر به بوداپست، دنبال جایی برای انجام پروژه ی چشم سوم می گشتم. این یکی از بهترین آن ها بود. زیرزمین اینجا در زمان جنگ جهانی، شکنجه گاه حذب نازی بوده، اما حالا تبدیل به یک موزه برای یادگاری های تلخ آن زمان شده.
خانه ترور: در سال 1944، در روزهای پایانی جنگ جهانی دوم، حزب نازی‌های مجارستان کنترل بوداپست را بر عهده گرفت و این ساختمان را به عنوان مقر اصلی خود ساخت. شعبه نازی ها که به عنوان "صلیب پیکان" شناخته می شود، مدت زیادی طول نکشید. در حقیقت، تنها چند ماه در قدرت بود، اما به اندازه ای زمان داشتند که به شیطان قدرت ببخشند. در آن زمان آنها در این ساختمان کار می کردند، نازی ها صدها نفر را در زیرزمین اینجا شکنجه می دادند و می کشتند. از دفاتر لاکچری طبقه اول و دوم دستور می دادند که یهوریان را بکشند و بدنشان را به رودخانه پرتاب کنند. پسران نوجوان برای ارتشی استخدام شده بودند که هرگز امید پیروزی نداشتند و در آخر سرنوشتشان مرگ می بود.
هزاران مکان در دنیا شبیه به این وجود دارند که بوی مرگ و جنگ می دهند، و روزانه هزاران آدم از جلوی آنها عبور می کنند. دهه ها از آن سال ها می گذرد، و تعداد این مکان ها روبه افزایش است. انسان های حقیر برای تصاحب دنیا همیشه در حال جنگ هستند، در حقیقت انسان های کوچک همیشه سرزمین های بزرگ را می خواهند. تاریخ، اخلاق حکومت کشورهای بزرگ را نشان می دهد، نشان می دهد که فعالیت های روسیه در راستای چه چیزی است، نشان می دهد که دولت های غیر-پارسی نمونه ای از یک روسیه ی جدید هستند. اما ما ثابت می کنیم که میتوانیم چشم های سوممان را روبه دنیایی جدید بگشاییم و باهم جویای صلح باشیم.
اشتراک‌گذاری این پست
به دیگران کمک کنید این پست را پیدا کنند
بارگذاری دیدگاه ها