قرنطینه در قلب، نامی است که برای این متن برگزیدم؛ این روزها بیرون نمیروم، بلکه بیش از پیش به درون میروم، به درون خویش. من به هستۀ قلبم رسیدم. جایی که حقایق در آن نهفته است؛ فکر می کنم که چقدر بد بوده ام؛ فهمیده‌ام که چقدر گناهکار بوده ام، مرتکب چه گناهان و جرایمی شدم که پیش از این آنهارا با خود انکار می کردم. چقدر خوب خود را شناسایی کرده ام. حس میکنم آن زمان که میتوانستم بیرون بروم و در دشت قدم بزنم خواب بوده‌ام.
من فکر میکنم تمام ما از حقیقت فرار می کرده‌ایم، طبیعت و محیط زمینه ای را برای ذهن ما آماده می کرد تا از گناهانمان چشم پوشی کنیم و به زندگی چنان که علاقه داریم ادامه دهیم، چنان که می خواهیم ما را ببینند خودمان را ببینیم، چنان که بدی هایمان را حتی در قلب خود پنهان کرده ایم.
من یک گناهکار هستم، گناهکاری که برای آمرزش مدتهاست که می‌کوشد؛ من با خود عهد بسته‌ام که زندگی‌ام را وقف مردم کنم، عشق بورزم و تا می‌توانم کمک کنم. عهد بسته‌ام تا صدایم را بلند فریاد بزنم و صدای بی‌صدایان باشم؛ شاید که کافی نیست، اما هرچه که هست این فقط حالم را خوب میکند... عکس: 2016 ، آیوتایایا ، تایلند. شما این روزها به چه چیزهایی فکر میکنید؟
بارگذاری دیدگاه ها