سفرنامه پراگ: جایی که افسانه‌ها به واقعیت می‌پیوندند

وین به پراگ

عاقبت دوباره مسیرم به جاده ها خم شدند. جاده ها حس سکونت را از انسان دور می کند، گویی از زیستگاهت تورا دور تا به زیستگاهی جدید برساند. مانند شوق پرواز در پرنده ای که برای کوچ بال می زند. انگیزه بخش است، امیدبخش است، زیباست.

نخستین بار 7 سال پیش به پراگ سفر کردم، شهری که پیش از آن رویای سفر به آنرا داشتم، هرازچندگاهی مرا فرا میخواند. با پراگ از طریق دوستان چکی ام و شاهکارهای کافکا آشنا شده بودم، با تاریخی که در دل آن پنهان است، در مورد معماری خیره کننده اش دیده بودم، در سنفونی های چکی شرکت کرده بودم، در مورد حس شوخ طبعی مردمش می دانستم، و می دانستم اینها باید فرق داشته باشند. چکی ها فرهنگ و هنر مربوط به خودشان را دارند. سفر به پراگ اما، برای من سفر به رمان هاییست که از کافکا خوانده ام.

جاده وین به پراگ زیباست. روستاهایی در میان تپه هایی می بینم که می توان حدس زد باید جایی میان اتریش و جمهوری چک باشند، انگار معماری به طرز ویژه ای تغییر میابد. پرچم های کشور جمهوری چک به تدریج با عبور از مرز اتریش ظاهر می شوند، به ترتیب تعداد آنها افزایش یافته و فاصله آنها از هم کاهش می یابد.

در پراگ همراهم باشید.