سفرنامه وین - راپسودی اتریشی: سمفونی احساسات

از بوداپست تا وین

نخستین بار که به اتریش سفر کردم، 23 سال داشتم. نوجوانی غرق در هنر سینما، موسیقی و فرهنگ که اکنون قرار است پا به یکی از هنری ترین شهرهای جهان بگذارد. آن زمان همه چیز رویایی پیش می رفت.

من، از کودکی باور داشتم که باید کارهایی را که در بازنشستگی قرار است انجام دهم را انجام دهم، در واقع رویاهایم را زندگی کنم، دوست داشتم به سوی آنچه که دوست دارم، هرچه قدر هم که کوچک باشد بشتابم؛ حتا اگر خوردن یک شیرینی در رستورانی اتریشی باشد، رستورانی که بتوان از پنجره اش به هنرمندی که موتزارت را می نوازد گوش داد. هرچند این باور در طول زمان از انگیزه من برای زیستن کاست، که بیشتر از آن خواهم نوشت.

درواقع قرار نیست از من سفرنامه بخوانید. این احساسات من خواهند بود که کلمات را کنار هم قرار خواهند داد. دنیای من دنیاییست متفاوت؛ انگار که شخصیتی از یک رمانی کهن را زیست می کنم. شخصیتی که گاه از آن خسته شد و دل را به جاده ها می زنم. سفر به وین، با یک تاکسی از شهر بوداپست پس از ترک دوستان مهربانم ویکتوریا و زولتان آغاز می شود.

با دو کوله پشتی که سفری طولانی در پیش دارند به وین رسیدم.

نویر مارکت Donnerbrunnen

در اتریش احساساتم به گونه ای به اوج خود می رسد. هنر راهی برای رهایی احساسات است، و من در طول زندگی به هنرهای مختلفی چنگ زدم. وین جاییست برای رویارویی من با خود، جایی که انگار هنرمندانی که پیشتر در این شهر زیسته اند، احساساتی شبیه به من را داشته اند.

به موتزارت، بتهوون، شوبرت، سالیری و برامس فکر می کنم، به آنهایی که با آثارشان زیسته ام. فکر می کنم که بتهوون که از بامداد تا تماشای نور مهتاب به آن گوش داده ام درست از خیابان هایی عبور می کرده که من اکنون عبور می کنم. این اتفاقات کوچک در زندگی، چیزهایی بزرگ به من بخشیده اند، احساساتی عمیق فرای کلمات. کلمات... گاهی کلماتی برای بیان احساسات وجود ندارد، و شاید زبانی جدید باید برای آن پدید آید.

در میدان "بازار جدید" ایستاده ام، جایی که در جنگ جهانی دوم میدان جنگ بود و همه چیز در آن تخریب شد.